1. |
|
|||
Þú vildir ekki hlusta á neitt nema
sönginn sem ómar á milli stjarnanna
Allt annað var aðeins hjóm
sem þú leiddir hjá þér eins og vondan draum
Þú vildir ekki einu sinni
hlusta á eigin hjartslátt
sem drukknaði og hvarf
í ofbeldisfullum skarkala himinhvolfsins
Með sverði dróstu línu í sandinn
á milli þín og mannanna
Og við horfðumst í augu yfir
órjúfanleg landamærin
Þú fylltir bikar þinn af stöðnuðu vatni
og drakkst og harmaðir vonbrigðin
sem ásækja þig sem draugur
sem ásækja þig sem illur draugur
Með hatrömmum rúnum fláðirðu
holdið sem fangelsaði þig
Með ólgandi þulum ófstu þér
nýja hlekki, þyrnótta
Með skjálfandi höndum
rótaðirðu í rakri jörðinni
og sáðir formælingum
þinni eigin fordæmingu
Þar sem þú lagðist í moldina
og lofaðir sársaukann
og þjáninguna sem þú ræktaðir
eins og illgresi innra með þér
Þar sem þú lagðist í moldina
og lofaðir sársaukann og þjáninguna
uxu harðgerð villiblóm
Þú lofsamaðir sársaukann og þjáninguna
„Þessi veröld er gröf sem bliknar í samanburði við
sönginn sem berst mér úr tóminu“
sagðirðu og hörfaðir í ylmjúkt myrkrið
hvarfst mér frá augum fyrir fullt og allt
|
||||
2. |
Upplausn
09:01
|
|
||
Sprungið malbik
hrími þakið
Kyrr vetrarnótt
þögninni raskað
Flöktandi lampar
kasta stjörnum á götuna
Tjörusvartur himininn kraumar
Á hægri hönd er kyrrlátt þorpið sem ól mig
Til vinstri, mosavaxið hraunið
Fram renna skuggar
sem elta bráð
til þess eins að finna hjartað slá
Þeir líða á milli yfirgefinna húsa
og hörfa þegar rödd
berst úr hrauninu
Andlitið mosagróið og máð
næstum kunnuglegt
Svo mælir steinninn
í miðri auðninni
Svo mælir steinninn
en ekki greinist orða skil
þegar regnið byrjar að falla
„Sá sem útbýr hreiður
mun yfirgefa það
Sá sem græðir jörð
mun brenna hana“
Stefnulausar götur
auðar og sprungnar
munu ekki leiða neinn
til betrunar
Þykkri eðju rignir niður
sem terpentína á málverk
úr húsunum skríður fólk
og dansar
Þau baða út örmunum
breiða úr fálmurum
teygja úr vængjunum
og fagna upplausninni
„Sá sem útbýr hreiður
mun yfirgefa það
Sá sem græðir jörð
mun brenna hana
Sá sem elur fé
mun svelta það
Sá sem grefur brunn
mun eitra hann“
Hold mun visna
sýn mun fjara
vit mun þverra
bein munu molna
Eftir stendur
berstrípað hraunið
og stjörnurnar á götunni
|
||||
3. |
|
|||
Handan himinjaðars er musteri
þar sem skorpnar varir kyrja illa sálma
steinar þess halla, riða til falls,
en grunnur þess er klettur
Það er holdið sem reisti það
og andinn sem byggir það
Nafn þitt er rist þar máðum stöfum,
eitt orð í óslitinni þulu
Vitnaðu um fegurð og andstyggð!
Vitnaðu um mátt þess og óvild!
Og hofið fylltist af reyk
Dyrnar standa öllum opnar
en fáir eiga sér afturkvæmt
Brotnar bjöllur klingja útfarartón
Hinsta messan endar aldrei
Vakið og biðjið!
Reykið og fórnið!
Hring eftir hring,
sálm eftir sálm
Í leiðslu tölum við klofnum tungum
Hlýddu, og láttu orðin fylla vit þín
Heyrðu hofið syngja
drekkjandi bölbænir
Dýrðin er okkur fjarri,
hulin af dökkum reyk,
við nemum aðeins brotna geisla
sem blinda og veita sýn
Líttu undan og lofaðu
Líttu innar og lofaðu
|
||||
4. |
Hér hvílir bölvun
10:51
|
|
||
Svartir drangar stjaksetja jörðina
naglar í líkkistu guðanna
Hér finnst ekkert mikilsvert
Engar dáðir voru framdar hér
Hér hvílir bölvun
sem var óstöðvandi fárviðri
á okkar tímum
Hér jörðuðum við frumsyndina,
vöggugjöf erfingjanna
Þetta er ekki griðastaður
þetta er ekki helgidómur
Lát kyrrt liggja!
Forðastu þennan stað!
Máðu grafhýsið úr huga þínum!
Þessi staður er prísund
haugur smánarinnar
og höfum við andúð á honum
Þessi staður er lykill
aðeins einn af mörgum
en hann opnar engar gættir
Hér liggur engilinn
og spinnur sér nýja vængi
úr óráðsdraumum sem leka
úr eyrum dreymandans
Varastu ásjónu hans!
Forðastu grafhýsi hans!
Nafn hans er fordæming
og ásjóna hans er sjúkdómur
Innsigli engilsins er viðvörun
hendur hans móta hold sem leir
augu hans brenna
með huldum loga
Hann er ljós sem upplýsir ekki
og bál sem brennur án hita
spjótið sem banaði drekanum
og vínið sem ærði spámanninn
Eitt sinn var veldi
sem brann um stutta stund
og hélt að turnar sínir myndu standa um ókomna tíð
Arfleifð okkar er glóð
dreifð í vindinum
Minning okkar
er linnulaus martröð
Þannig lát kyrrt liggja!
Láttu glóðina kulna!
Forðastu svörtu drangana!
|
||||
5. |
Úr beinum og brjóski
03:55
|
|
||
Það beið mín sending
frá þér
þar sem við stóðum og sögðum
að við myndum aldrei aftur láta
leiðir okkar fléttast saman
Ég stóð og horfði
á hólmann sem var turn
yfirgróin engi sem voru torg
grýtta strönd sem var höll
þegar sendingin barst
með þresti
Hann brotlenti við fætur mér
og ég stakk honum upp í mig
og bruddi
Úr beinum og brjóski
dró ég eitthvað seigt og hvasst
upp úr mér
blátt og kalt
fast á öngli
rétt eins og ég man eftir því
þetta vægðarlausa augnaráð
|
||||
6. |
|
|||
Það er turn
sem er fjall
sem er borg
sem geymir í hvelfingum sínum
lifandi eldhjartað
„Sá sem slítur vængi flugunnar
hefur náð hugljómun“
er ritað yfir borgarhliðinu
blessun þeirra ráfandi sálna
sem villast hingað
í vöku jafnt sem draumi
Þau sem hlóðu bálkesti
á tungllausum nóttum,
böðuðu andlit sín í öskunni
breyttu martröðum í vín
og lögðust hjá sótsvörtum beinum
hírast í niðurníddum hreysum
og safna hugrekki
Þau stara út um brotna glugga
á þau sem veigra sér
inn í völundarhúsið
Pílagrímar halda út
malbikuð öngstræti rísa mót þeim
í fögnuði
og vinda upp á sig í ný,
afmynduð form
Borgin opnar ryðtennt gin og öskrar
þegar himininn opnast
svo aftur megi greina
sanna ásjónu tunglsins
Í miðju völundarhússins
mega hinir verðugu og fjölkunnugu
bera eldhjartað augum
og plægja akra sálu sinnar
fyrir logandi fræinu
sem festir rætur í óverðugri fold
og umbreytir myrkri í líf
|
Streaming and Download help
If you like Carpe Noctem, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp